Άγγελος Άρχων

Ίσως

Οι κραυγές της μνήμης  δεν σ΄ αφήνουν 

την απουσία του χρόνου να συγχωρήσεις

κι εκείνος ο  Επίμονος Άγγελος που δίπλα σου κάθεται

στρώνει αδιάφορα τα φτερά του αναμένοντας

Δεν φοβάσαι μα ούτε και νοιάζεσαι

αδιάψευστος μάρτυρας η μοναξιά σου

Με έναν σουγιά παιχνίδια θανάτου αναζητάς

τις ώρες που στα χαλάσματα οι σκιές χορεύουν

Ακροβατείς στην φλόγα των κεριών  ξανά

πικρό το γέλιο σου και το ξημέρωμα αργεί

Στον ιστό του σε τυλίγει ο φόβος ... και το αίμα 
σε μονότονο σκοπό στις σπασμένες φλέβες κυλά

Tαξιδευτής στην άγια σάρκα  έγινες
σε ιδρωμένα μονοπάτια ‘ σε καμπύλες

σε λαβύρινθους και σε βαθιές χαράδρες
Τσακίζεσαι επάνω στων τοίχων τα χαλάσματα

ανάμεσα σε ήχους πλάγιους που κραυγάζουν

για τον χρόνο που ΄ρθε και βιάζεται ‘ 

Xαράζει η μέρα

Άγγελος Άρχων παραμένει δίπλα σου με μάτια κενά

ανάγερτα έχει τα φτερά αναμένοντας

Με το λεπίδι ρωγμές ανοίγεις στον χάρτινο ουρανό σου

Αν τα καταφέρεις

Διαφυγή  θα βρεις  σε μια σχισμή της σκέψης ‘  

                                                                         Levina

Photographer Максим Чуприн

Σκέψεις από την Levina Vil