Κοίτα καρδιά μου
Λαμπιόνια πολύχρωμα ,
τραπεζάκια απλωμένα πλάι στο κύμα,
γέλια, φωνές, τραγούδια
κι είναι πειρασμός ετούτη η άναστρη νυχτιά,
σαν προσταγή να δίνει στην ψυχή
να ξεχυθεί κι αυτή στους δρόμους .
Μα είν΄ ο αγέρας πνιγηρός …
κάθε γουλιά του πίκρα θανατερή , κόμπος στον λαιμό ,
σε μια θάλασσα από μελάσα και ιδρώτα το κορμί να κολυμπά
με αργές κινήσεις να βυθίζεται στο χάος
κι αυτή η μεθυσμένη νύχτα
να γιορτάζει την απουσία του αγκαλιά
με ένα αποχαυνωμένο μισοφέγγαρο
που αργά κατηφορίζει
στην άκρια του ορίζοντα .
Τρεμοπαίζει η φλόγα του κεριού σε κάθε ανασαιμιά,
στο θαμπό γυαλί της λάμπας μια φυσιογνωμία γνώριμη
κατακερματίζεται για να δηλώσει πως αυτό το βράδυ
και το επόμενο , στου χρόνου τις ώρες μόνο η μοναξιά
έχει γιορτή στα δωμάτια της καρδιάς …
καρδιά μου πόσο ακόμα θα πονάς ;
Τα θέλω σου υφαίνεις με του ήλιου τις χρυσοκλωστές
στα υπόγεια δωμάτια κλείνεις τον αόρατο αργαλειό σου
κομποθιάζεις τους μήνες που περνούν,
τους σταθμούς της παρουσίας του μετράς και μετά
σε πνίγει πάλι η σιωπή.
Λαμπιόνια και φωνές και γέλια, τραγούδια’
Σπάσε καρδιά μου τις πόρτες του σπιτιού,
φόρα στα μαλλιά των αστεριών το στέμμα
και πέτα για μια αγκαλιά, για ένα βαλς
με πόδια γυμνά της αμμουδιάς το χρυσό χαλί
ν΄ ανακατώσεις .
Είναι πειρασμός η νύχτα ετούτη σου λέω !
Levina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου