ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ ΙΙ
Είχα μια θεία τυφλή.
Το ένα μάτι είχε μπλε, το άλλο άσπρο.
Στο ραδιοφωνάκι της μουσική στη διαπασών.
Στην αγκαλιά κρατούσε μια γυάλινη κούκλα.
Στο τσιγκελάκι γράπωνε τις τύχες των ανθρώπων
και παραμύθια σκάρωνε για παιδιά συνεσταλμένα
Όταν πέθανε άνοιξα τα μάτια για πρώτη φορά.
Κατάλαβα πως η συστολή είναι αδίκημα.
Από τότε έμαθα στο χαρτί να γδύνομαι.
-mips-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου