Δημήτριος Μουζάκης, Προδημοσίευση από τη συλλογή «Βαβυλώνα», εκδ. Των Φίλων, 2013
*
Το πάπλωμα που μου αγόρασες
σάπισε ολοκαίνουριο μαζί με την
αγάπη σου.
Σε σκουπιδοσακούλα δε χωράει.
Θα το βγάλω έτσι ολόκληρο έξω
στον κάδο
να ψοφά τις πεινασμένες γάτες.
*
Καλά να πάθω.
Όταν σε πρωτοείδα σκέφτηκα
«αυτή βγήκε απ’ τ’ όνειρό μου».
Και το πίστεψα, ο χάχας
ότι πράγματι βγήκες απ’ τ’ όνειρό μου
κι έτυχε μια μέρα να περπατάς
σ’ ένα διάδρομο που ήταν ο παράδεισος.
*
Αν το καλοσκεφτείς
ένα ζευγάρι που δε θέλει να χωρίσει
δε χωρίζει.
Ποια απόσταση, ποια συνθήκη, ποιος τάφος
μπορεί να νικήσει τον έρωτα.
Εκτός αν είναι ο έρωτας του ενός.
Ο άλλος φεύγει
κι ο ένας μένει πίσω
μ’ ένα συναίσθημα ισχυρότερο
από αποστάσεις, συνθήκες και τάφους.
*
Κάθε φορά που θα πηγαίνεις με άλλον
τα τραύματά μου θα μεγαλώνουν.
Να εύχεσαι να μην έχεις δίκιο
η ζωή μας να τελειώνει εδώ.
Αν υπάρχει Θεός
με τη γλώσσα που σε έγλειφα
θα τον πείσω
ν’ αναπαύσει την ψυχή σου
στους κρατήρες της δικής μου.
Απ’ το δικό σου χέρι γέμισα γκρεμούς
με σένα θα τους γεμίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου