Alejandra Pizarnik (1936-1972), Τέσσερα ποιήματα (μτφρ.-επίμετρο: Ελένη Κεφάλα)

Alejandra Pizarnik (1936-1972), Τέσσερα ποιήματα (μτφρ.-επίμετρο: Ελένη Κεφάλα)

ΟΚΤ 19

Κατηγορία: Μεταφραστικό Εργαστήρι, καταχώρηση από: Σπύρος Αραβανής

Εξορία
Στον Raúl Gustavo Aguirre
Αυτή η μανία να με νομίζω άγγελο
δίχως ηλικία,
δίχως ένα θάνατο που να μπορώ να ζήσω,
δίχως συμπόνια για τ’ όνομά μου
μήτε γι’ αυτά τα κόκκαλα που περιφέρονται και κλαίνε.
Και ποιος δεν έχει μια αγάπη;
Και ποιος δεν χαίρεται ανάμεσα σε παπαρούνες;
Και ποιος δεν κατέχει μια φωτιά, ένα θάνατο,
ένα φόβο, κάτι φρικτό,
κι ας είναι με πούπουλα
κι ας είναι με χαμόγελα;
Μοχθηρό παραλήρημα ν’ αγαπάς μια σκιά.
Η σκιά δεν πεθαίνει.
Κι η αγάπη μου
αγκαλιάζει μονάχα αυτό που ρέει
σαν λάβα κόλασης:
μια σιωπηρή στοά,
φαντάσματα σε γλυκιά διέγερση,
ιερείς από αφρό,
και πάν’ απ’ όλα αγγέλους,
αγγέλους ωραίους σαν μαχαίρια
που ανυψώνονται τη νύχτα
κι αφανίζουν την ελπίδα.
[από την ποιητική συλλογή,
Οι χαμένες περιπέτειες (1958)]
3
μόνο η δίψα
η σιωπή
καμιά συνάντηση
να προσέχεις από μένα αγάπη μου
να προσέχεις απ’ τη σιωπηλή στην έρημο
απ’ την ταξιδιώτισσα με το αδειανό ποτήρι
κι απ’ την σκιά της σκιάς της
14
Το ποίημα που δεν λέω
αυτό που δεν αξίζω.
Φόβος του να είσαι δυο
δρόμος του καθρέφτη:
κάποιος κοιμάται μέσα μου
με τρώει και με πίνει.
16
έχεις φτιάξει το σπίτι σου
έχεις καλύψει με φτερά τα πουλιά σου
έχεις κτυπήσει στον άνεμο
με τα δικά σου κόκκαλα
έχεις τελειώσει μόνη
εκείνο δεν άρχισε κανείς
[από την ποιητική συλλογή,
Δέντρο της Άρτεμης (1962)]
Η Αλεχάντρα Πισάρνικ γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες στις 29 Απριλίου του 1936 από γονείς μετανάστες από την ανατολική Ευρώπη. Αποτελεί μια από τις εμβληματικότερες φιγούρες της λογοτεχνίας της Αργεντινής κατά το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα. Η ποίησή της χαρακτηρίζεται από μια βαθιά εσωστρέφεια και ένα λιτό αισθησιασμό όπου η κάθε λέξη αποκτά τη δική της οντότητα. Το 1958 εξέδωσε την τέταρτη ποιητική συλλογή της, Οι χαμένες περιπέτειες, από την οποία παραθέτουμε το ποίημα «Εξορία». Η συλλογή ποιημάτων, Δέντρο της Άρτεμης (1962), με πρόλογο του Οκτάβιο Πας, σηματοδότησε την ώριμη περίοδο της ποιητικής της καριέρας. Η Πισάρνικ αυτοκτόνησε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1972, παίρνοντας υπερβολική δόση ναρκωτικών.