Όλα τώρα είναι εσωτερικά
το περίγραμμα του προσώπου σου
τα μάτια, το δέρμα σου·
Όλα προέρχονται από μέσα
τα δέντρα, ο κισσός που σκαρφαλώνει στην πολυκατοικία
κι η πολυκατοικία.
Εσύ αναβλύζεις από μένα και κρατάς
στο χέρι σου τη χαρά μου·
είναι απόλαυση να σε βλέπω
με πλησιάζεις και με περιεργάζεσαι
με μια περιέργεια να δεις πως μοιάζεις·
σε ξέρω απ' τ' αρχαία χρόνια ακόμα
είσαι θηλυκός άνθρωπος φυτεμένος σε μια γλάστρα
σε ποτίζω με τα λόγια μου
μεγαλώνεις στα χέρια μου
δεν μπορώ να σε κόψω γιατί είσαι χωρίς ρίζες·
όμως από κάπου κρατάς
με συνάντησες για να το μάθεις
θα στ' ομολογήσω μια νύχτα πως έπεσες
και με παρέσυρες μαζί σου·
εδώ που στέκεσαι τώρα είναι ο βυθός
δίπλα σου τρέχει ένα ποτάμι
το άλλο όλο είναι ανοιχτή θάλασσα·
είσαι εδώ κι όμως έρχεσαι προς το μέρος μου
φεύγεις και παραμένεις πάλι εδώ
για εμάς το εδώ παντού είναι
επειδή μοιραζόμαστε τα σώματά μας.
Όμως εσύ κρατάς απ' το θηλυκό γένος του κόσμου
κι εγώ απ’ το αρσενικό
όμως αυτά είναι μόνο διαφορετικά πουκάμισα που φορούμε
ταυτότητες, μαλλιά, μουστάκια κι άλλες τρίχες·
όμως καθώς ανταμώνουμε το κάνουμε
σ’ ένα φως, σ’ έναν ήλιο
αλλιώς ποτέ δεν ανταμώνουμε.
Σ’ αυτό συμφωνούμε. Εμείς - ο ένας απ’ τον άλλον
διαχωριζόμαστε από
σάρκινες ίνες
και λόγια. Ό,τι μας χωρίζει είναι μια
χρωμάτων διαφορά.
Γι' αυτό κρατούμε στα χέρια μας πινέλα.
Βάφουμε έναν τοίχο διάφανο
να περάσουμε από μέσα του
να 'ρθουμε κοντά
να μειώσουμε την απόσταση από χέρι σε χέρι
να σε κρατώ με το βλέμμα μου
να με κρατάς με το δικό σου
μα ν' αφεθούμε πρώτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου