Η Στροφή

 Θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή. Τη ζωή τους. Βλέπεις πως όλες οι σκέψεις κινούνται γύρω από το ζήτημα αλλαγής της ζωής. Όλοι θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή μα κανείς ν’ αλλάξει τον εαυτό του. Που θα προσαρμοστεί αυτή η νέα ζωή που ονειρεύονται κι ελπίζουν, αυτή η ζωή που παλεύουν και προσπαθούν, ιδέα δεν έχουν. Σε ποιο καινούργιο κλαδί του δέντρου τους θα έρθει το νέο πουλί να καθίσει, δεν το σκέπτονται. Περιμένουν το νέο πουλί να έρθει να καθίσει στο παλιό κλαδί.

 Θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή γιατί δεν μπορούν να δεχθούν τη ζωή. Πράγμα που σημαίνει δεν δέχονται τον εαυτό τους, γι’ αυτό οι ίδιοι ποτέ δεν αλλάζουν, οι άλλοι ποτέ δεν αλλάζουν στα μάτια τους, και το μόνο που τους απομένει είναι διαρκώς να θέλουν.

 Με τον καιρό το λένε δεν μπορούν. Μα και πάλι σφάλουν, θαρρούν θέλουν κάτι που πρέπει να το μπορέσουν και θαρρούν πως όλα αυτό χρειάζεται προσπάθεια. Ενώ χρειάζεται το αντίθετο, να χαθεί η προσπάθεια.

 Θέλει αποδοχή, κι αυτή δεν είναι κίνηση μπροστά μα κίνηση προς τα πίσω. Γιατί η αποδοχή, ή όποια αποδοχή, είναι η βάση, ο θεμέλιος λίθος. Μ’ αυτοί κοιτάζουν απ’ τον εαυτό τους και πέρα. Θεωρούν τη νέα ζωή συμπλήρωμα κι όχι ολοκλήρωση. Θέλουν κάπου να την κολλήσουν, σ' ένα κενό τους, δεν θέλουν να πέσουν μέσα στο κενό τους οι ίδιοι να το σφραγίσουν με την παρουσία τους.

 Θέλουν, ελπίζουν κι ονειρεύονται τη νέα ζωή, μα δεν έχουν χώρο γι’ αυτή.

Θεωρούν τη νέα ζωή κάτι επιπλέον, κάτι επιπρόσθετο, κάτι που το κερδίζουν, κι όχι ένα άλλο κάτι που το χάνουν για να κερδίσουν. Η νέα ζωή γι’ αυτούς είναι ένα άθροισμα πρόσθεσης αριθμών και το μόνο που καταφέρνουν τελικά είναι να βάλουν στη ζωή τους περισσότερο βάρος.

 Βασικά αυτό που θέλουν είναι περισσότερα λεφτά, γιατί έτσι πιστεύουν θα αυξηθεί η χαρά τους. Βλέπουν τη χαρά τους σαν κάτι που πρέπει να το πάρουν από έξω. Νιώθουν απ’ έξω το ίδιο τους το αίσθημα, το νιώθουν απ’ τους άλλους.

 Θέλουν την ευτυχία κι είναι πεπεισμένοι πως την αγοράζουν.  Δεν το καταλαβαίνουν πως έχουν φτάσει να πεισθούν, τους έχουν πείσει πως τ’ αισθήματα πουλιούνται κι αγοράζονται.  Κι αφού τ’ αισθήματα ψυχή είναι έχουν ενδώσει σ’ ένα εμπόριο ψυχής. Ουσιαστικά πουλούν διαρκώς την ψυχή τους και προσπαθούν να την αγοράσουν.

 Θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους μα λησμονούν πως οι ίδιοι είναι η ζωή τους.

Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος ν’ αλλάξει η ζωή τους παρά στο βαθμό που αλλάζουν οι ίδιοι. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά οι ίδιοι να γίνουν κατά την επιθυμία τους και τη βούλησή τους.  Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά να τους φτιάξει κάτι άλλο τ’ όνειρό τους, μα ονειρεύονται κάτι και το αγνοούν πως τον εαυτό τους ονειρεύονται.  Γιατί κοιμούνται και το όνειρό τους τούς παίρνει διαρκώς απ’ το βάσανό τους σε άλλα μακρινά  γλυκά μέρη με τον μηχανισμό του.

 Θέλουν ν’ αλλάξουν την υπάρχουσα υπαρκτή ζωή τους. Μα δεν έχουν άλλο τρόπο παρά πρώτα να τη δεχθούν και να τη συναντήσουν.  Να τη δουν γιατί δεν την ξέρουν, να την καταλάβουν, να την αγαπήσουν, αυτή την παρούσα ζωή τους που δεν την αποδέχονται και μακριά της φεύγουν. Την εξασφαλισμένη ζωή τους, που επειδή είναι εξασφαλισμένη δεν τους προσφέρει πια τίποτα. Που επειδή είναι δεδομένη δεν υπάρχει γι' αυτούς. Γιατί ό,τι υπάρχει στον κόσμο είναι το κάτι απ΄το δεδομένο Και μετά. Το δεδομένο δεν προσφέρει ακριβώς τίποτα. Κι αφού τη συναντήσουν και τη δεχθούν και την αναγνωρίσουν την υπάρχουσα ζωή τους, πόσα καλά κι όμορφα έχει μέσα της, θα έχουν αλλάξει αυτοί μέσα στη ζωή τους και τότε η ζωή δεν θα τους φταίει. Γιατί δεν θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους, τον εαυτό τους θέλουν ν’ αλλάξουν, μα δεν μπορούν να το κάνουν άμεσα και το βλέπουν στη ζωή τους. Κι όσα ελπίζουν κι ονειρεύονται, είναι η ζωή τους να τους αλλάξει. Γιατί αυτοί Είναι, η ζωή τους αυτών έπεται.

 Θέλουν μια όμορφη ζωή, μα έχουν ήδη μια πανέμορφη που χρειάζεται μόνο να την αναγνωρίσουν. Μα χωρίς αυτούς όμορφους άσχημη τη βλέπουν. Γιατί βλέπουν τη ζωή τους στον εαυτό τους και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τη δουν. Και πάντα κάπου μακριά υπάρχει μια ζωή όμορφη, ακόμα και γι’ αυτούς που πλησιάζουν τα ενενήντα τους χρόνια.  

 Κι ήταν, είναι και θα είναι πάντα, μιας στροφής υπόθεση η όμορφη ζωή. Μιας στροφής υπόθεση ενενήντα μοιρών, να πάρεις όλο το βλέμμα απ’ έξω και να το ρίξεις μέσα.  Αλλιώς η όμορφη ζωή, πάντα θα είναι σε απόσταση από εμάς και θα κρατά απόσταση. 

 Γιατί τη νέα ζωή δεν την κυνηγάς, στη νέα ζωή επιστρέφεις. 

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Κόλιος