ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΩΤΟ: « νεόδμητο παρανάλωμα », εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ, 1984
ΝΕΟΔΜΗΤΟ ΠΑΡΑΝΑΛΩΜΑ
Όταν οι αισθήσεις μας
απομένουν κατάμονες
υπάρχει κάποια μυστηριακή λειτουργία
που θεμελιώνει τους πόθους μας.
Φωταγωγούμε μια έξοδα
πλάθοντας ένα καινούργιο σύμπαν
από μετέωρες αλήθειες
δίκοπες, ερμαφρόδιτες.
Τρέχουμε πάνω στις πλάτες
αφηνιασμένων αλόγων
μέσα σ΄ ανάσκελο σκοτάδι
με τα χέρια εκτεινόμενα
στο ανάγλυφο του χάους,
καθώς απ΄ τις παλάμες μας
φυτρώνει φρέσκο χρώμα.
Είμαστε εμείς οι εραστές
των μη συνειρμικών ήχων
με φωνές που αναλιώνουν
σκονισμένη τρυφερότητα
σχισμένο πάθος
σαν ιερείς
σ΄ ένα κονσέρτο ηλεκτρονικής
χωρίς μηνύματα
μονάχα ψηφία που ξεπηδούν
από αδιάκοπα πλήκτρα.
Κύμβαλα της υπάρξεως εμείς,
πλανώμενα βέλη του ανέμου
ψάχνουμε στα τοιχώματα τα΄ ουρανού
μαύρες τρύπες, μαύρα ανάκλιντρα
σ΄ ανάψουμε το ύψος μας.
ΔΕΙΛΙΝΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ
Πολύχρωμα φυλλώματα του δειλινού
καταπίνουν τον ήλιο
καθώς εκείνος σέρνει τον κυκλικό χορό
της αεναότητος.
Ο κόσμος κυματίζει
μέσα στους τόσους αυλούς
που διεξάγουν την κίνησή του.
Κάποιος επίπεδος φθόγγος
κατρακυλάει με άλματα…
… ένας ναύτης πέφτει απ΄ το τρίτο ξάρτι
ξεδιπλώνοντας μπροστά στα μάτια μου
τα φτερά του θανάτου.
Μεσολαβεί το σκότος.
Οι γρύλοι καταβροχθίζουν τα απόηχα των λυγμών.
Στα διάκενα των θορύβων
εδρεύει η νύχτα
πρωτοστάτρια…
ΑΝΑΠΝΟΗ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΗΧΟΛΟΓΑ
Πλούσια φλέβα ορυκτού ονείρου
ανακαλύπτουμε κάθε φορά
όταν σκοντάφτουμε πάνω στις πληγές μας
ανασύροντας ένα αδαπάνητο δάσος μ΄ απαντήσεις
στα τρωκτικά ερωτήματα του κόσμου.
Βοερά σύμβολα
τραγούδια μέσα σε καπνούς
ήχοι κατρακυλάνε σε γκρεμούς
λέξεις ακροβατούν σε γαλανό σκοτάδι.
Όλα, είν΄ ένας χλωμός
καθρέφτης του έρωτά μας
αλλά οι καθρέφτες δεν είναι από πραγματικότητα
παρά μονάχα εύθραυστοι ειδωλοδείκτες.
Στο στήθος μας
μια φλόγα ερημίτισσα
κρατάει κλεισμένη την πυρακτωμένη αλήθεια
και συνεχίζει στο ενδόμυχο
τη μυστική ζωή της.
ΝΕΑΡΗ ΕΠΙΛΥΣΗ
Όπως το χάραμα
κόβει στα δυο τον χρόνο
έτσι μια μποτίλια με πόνο
λευτερώνει τα άλματα
κι αντιστρέφει τα σφάλματα
σε ανθρώπινο μάλαμα.
Λέξεις ανείπωτες
σαν μια όαση κάπου
έξω απ΄ τα δεσμά του θανάτου
καθρεφτίζουν μια έφοδο
κι οδηγούν προς την έξοδα
τις ψυχές μας ανύποπτες.
Άδειο περίστροφο
της ανάγκης η γνώση
τίποτα δεν έχει να δώσει
σ΄ αυτόν τον κόσμο που πέρα
έχει ναυλωμένη γαλέρα
για ταξίδι αντίστροφο.
Απ΄ ανάγκη σε γνώση το δίλημμα
του καιρού είναι ψεύτικο φίλημα.
ΔΙΑΧΥΣΕΙΣ
Οι ώρες αξημέρωτες
πενθούν τις ερημιές μας
πετώντας δευτερόλεπτα λουλούδια.
Κατακερματισμός !
πόσο σύνθετη η λέξη που δηλώνει
ολόκληρη την προσωπική μας αποσύνθεση.
Στα αβάσταχτα ανάμεσα
ο μίσχος των στίχων και του έρωτα
είναι για μένα το σκουπόξυλο της μάγισσας.
ΕΜΜΟΝΕΣ ΤΡΟΧΙΕΣ
Σε ατέρμονες σήραγγες
οι σκέψεις τρέχουν αιχμηρές
στάζοντας ιδρώτα από χιόνι,
τέμνοντας αδιάκοπα
την ήβη του μέλλοντος
σε ανισόπεδες μέριμνες.
Τα λόγια κυλάνε
σαν παγοπέδιλα αμφιρρέποντας
στο λείο δέρμα του πάγου
χωρίς αγωνία.
Πορφυροί λεπτοδείκτες
κινούνται προς το αέναο ταξίδι
εξασφαλίζοντας
την παρουσία και την διαμονή μας στα επικείμενα.
Η αιμάτινη ρομφαία των μαρτύρων
κρατάει ανοιχτό τον δρόμο
πάντοτε παρούσα.
ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΗΣ ΧΑΜΕΡΠΕΙΑΣ
Απ΄ τα υψίπεδα της γνώσης
ειν΄ αλλιώτικη η θέαση.
Στοχάζομαι πόσο αδικημένοι είναι οι άνθρωποι
που νυχθήμερα μπλέκονται
στα τυχάρπαστα βασανάκια τους
τα τόσο καθημερινώδη
τσακίζονται τα φτερά τους
σαν εφήμεροι
στις αγχωδίες των δρόμων.
Κουνούπια – βρυκόλακες
στεγνώνουν τις ραχοκοκαλιές τους
από κάθε σταγόνα φαντασίας.
Τους κυβερνούν
έμποροι και τεχνοκράτες
κι εκείνοι τρέχουν κυνηγώντας τον ίσκιο τους
προς μια ολοένα μεγαλύτερη
παραγωγή του άχρηστου.
Κάνουν ενίοτε στάσεις εργασίας
σαν βραχύβια πειραματόζωα ζητώντας
καλύτερες συνθήκες
πειραματισμών και εξόντωσης.
Και γω θαρρώ πως δραπετεύω
από τούτη την κόλαση
σκάβοντας κάθε νύχτα
κι αδιάλειπτα προειδοποιώντας
όσους έχουν ακόμα ακοή:
Καθώς ο κόσμος
καπιταλίζεται σοσιαλιστικά
κτυπώντας αδιάφορα
το σάπιο του τύμπανο
ο υπόκοσμος της σελήνης δεν θ΄ αργήσει
να εκδικηθεί
για την χαμένη αθωότητα
για τα όνειρα που αφήσαμε έκθετα
στην αποσύνθεση.
ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ
Η σκέψη μου διανύει
το απέραντο, άυλο σώμα σου
αγγίζοντας
τα χαϊδευτικά σου διακροτήματα.
Σαν λυχνία πυρακτωμένος αισθάνομαι
καθώς είσαι μέσα μου
φωτεινή δίκη που θριαμβεύει
στο ανάξιό μου τίποτα.
Σκύψε να με δεις όπως θα φεύγεις
θα μείνω πάλι μοναχός
θα διαλύω
σ΄ απεγνωσμένες κλήσεις τη φωνή μου.
ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Το βάθος είναι
εκεί όπου συνωστίζονται
χιλιάδες λέξεις
σε μια σιωπηλή συναίνεση.
Το βάθος είναι ακριβώς η πυκνή σιωπή
μες στους ξεθωριασμένους ωκεανούς
της αερολογίας.
ΕΝΑΥΣΜΑ
Στρώσε το τραπέζι
στην αυλή του παραμυθιού
με τα γεράνια.
Το πνεύμα ενσωματώθηκε στην ύλη.
Πάρε τα μονοπάτια
που κάποτε πλακόστρωναν βήματα
και θ΄ αντέξεις
την κλίση των θλιμμένων προσώπων
που καταπίνουν άστρα.
Όλα συγκλίνουν στην ύλη.
Απρόσκοπτα μονάχα εκλέγουν
τα ποτάμια την ροή τους.
Τα σώματα μας, σκέφτομαι,
είναι δανεικά, δεν μας ανήκουν
αλλά έχουμε αθάνατη την εκλογή,
μέσα στη ζοφερή μας ευθανασία,
την ύλη υποτάσσοντας να διαπερνάμε.
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Η πρώτη φορά που εγγράφεται στα μάτια μου το όνομα του Γιώργου Βολουδάκη
είναι το 2000. Στον συγκεντρωτικό τόμο των συνεντεύξεων του Μίλτου Σαχτουρη
( εκδόσεις Καστανιώτης ) και στην συνομιλία του ποιητή με την Ελένη Ζιώγα
με τον τίτλο
δεν υπάρχει καλή ποίηση δίχως πόνο στην εφημερίδα
Η
Θεσσαλία του Βόλου , 8, Απρίλιος 1990. Όταν η συνομιλήτρια τον ρωτάει για
νέους ποιητές ο Σαχτούρης αναφέρει τον Βολουδάκη και την δεύτερη ποιητική
του συλλογή με τίτλο
Ο ΦΑΝΤΗΣ ΚΑΡΡΟ ΣΕ ΣΤΡΟΦΗ ΦΟΥΡΚΕΤΑ . Αμ έπος αμ
έργον σαρώνω όλα τα βιβλιοπωλεία Θεσσαλονίκης και Αθηνών για να βρω την
συλλογή ( δεν είναι δα λίγα τα εχέγγυα ) και ότι άλλο αφορά αυτό το
πρωτάκουστο όνομα, και να με οικτίρω ταυτοχρόνως …βρε άμυαλε που νόμιζες
πως τους ξέρεις όλους! Ευτυχώς δεν ήταν δύσκολο να βρω το προαναφερθέν
βιβλίο μολονότι δυσκολεύτηκα περισσότερο για να βρω την πρώτη του συλλογή
με τίτλο
νεόδμητο παρανάλωμα. Επρόκειτο όντως για μια αποκάλυψη!
Για ένα ξάφνιασμα πυροτεχνήματος και για το πυροτέχνημα ενός ξαφνιάσματος!
Με συνέπαιρνε δε το γεγονός ότι ο Βολουδάκης εξέδωσε μόλις δυο συλλογές και
έπειτα σιωπή …. κάτι σαν τον Ρεμπώ! Δεν άργησα λοιπόν ( γι αυτό το γεγονός
και μόνο) να τον βαφτίσω μέσα μου ο έλληνας Ρεμπώ! Όσο κι αν έψαξα
περαιτέρω, όσο κι αν εισήλθα, άμαθος τότε, στον χώρο του διαδικτύου για
περισσότερους θησαυρούς, ακόμη και κάποια μάλλον άστοχα τηλεφωνήματα
επιχείρησα, το αποτέλεσμα μηδέν και η σιωπή ολάκερο σύμπαν … Περίπου στο
2010 έφτασε στα χέρια μου μία μετάφραση των ποιημάτων του Jim Morrison με
τον τίτλο
Τα Νέα Πλάσματα , από τις εκδόσεις ΑΡΚΤΟΣ ,1992 , σε μετάφραση
Γιώργου Βολουδάκη! Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για τον σιγήσαντα ποιητή,
αφού ο ίδιος αφιερώνει ένα ποίημά του στον Morrison στο δεύτερο βιβλίο του.
Σύμφωνα με το βιογραφικό του Βολουδάκη που βρίσκεται στο δεύτερο βιβλίο
του, γεννήθηκε το 1959 και απ΄ ότι μπορώ να υποθέσω είναι κάτοικος Αθηνών.
Ας είναι αυτή η ανάρτηση στο φιλόξενο <<ΠΟΙΕΙΝ>> μια προσπάθεια να μάθουμε
οτιδήποτε άλλο, ποιητικό εννοώ, για τον συγκεκριμένο ποιητή, τον οποίο
θεωρώ εξαίσιο, ή ακόμη περισσότερο ας είναι αυτή η ανάρτηση μια πρόκληση
για τον ίδιο τον Γιώργο Βολουδάκη να μας φανερωθεί ξανά.
