Ιστός αδιάρρηκτος
Λεπτές αόρατες κλωστές μας ενώνουν. Υφάντρα η
ζωή μας. Ή μήπως αράχνη, αγάπη μου; Μοιάζουν στην όψη το μετάξι και ο ιστός. Μονάχα
η υφή τους διαφέρει…
Χέρια που ξεχορταριάζουν τον δρόμο για την αιώνια λαχτάρα. Χείλη και μάτια που δεν χορταίνουν να
βυθίζονται μια στην αλήθεια και μια στο όνειρο. Εκεί στον ιστό. Μέσα στη δίνη
των φιλιών και των όρκων.
Η
υφή μας, με καθησυχάζει. Μετάξι ατόφιο αγγίζω
από κουκούλι δικό μας. Μοναδικό και πολύτιμο. Αναπνέουμε την αέρινη
αίσθηση του
"αδιάρρηκτα μαζί" σ’ ένα καταπράσινο ξέφωτο αφημένοι στην απόλαυση μιας
απροσδιόριστης όμορφης θέας. Ως δυο άνθρωποι σ’ έναν που τους δόθηκε το
χρίσμα του έρωτα το ανεκτίμητο. Ως δυο πουλάκια πάνω σε δέντρα
πυκνόφυλλα σε δάσος προστατευμένο και άγριο.
Εσύ και εγώ. Και οι αόρατες κλωστές που για πάντα μας ενώσανε...
Print
PDF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου