ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ......

 ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ......

Μη Μου Μιλας Εγινες Δακρυ και στα Ματια Μου Κυλας~

Έφυγες.... φοβάμαι... είμαι μόνη μου..... Κανείς δε θα ακούσει τις κραυγές μου.... Απελπισία.... 

 

 

 

 

 

πονάω… Δεν αισθάνομαι..... τρόμος....και..... Η κραυγή έσβησε αργά και χάθηκε… ένα λεπτό και είναι αύριο… μονάχα ένα λεπτό.... το βλέμμα σου... μια αέναη θλίψη....ένα κερί που 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

αχνοφέγγει το πρόσωπό σου....η ψυχή μου ένα δάκρυ.... το κύμα που χτυπάει στα βράχια....ένα λεπτό και χάθηκες.....εσύ.....και....εγώ ..................................................!

Ιστός αδιάρρηκτος

Ιστός αδιάρρηκτος

Λεπτές αόρατες κλωστές μας ενώνουν. Υφάντρα η ζωή μας. Ή μήπως αράχνη, αγάπη μου; Μοιάζουν στην όψη το μετάξι και ο ιστός. Μονάχα η υφή τους διαφέρει…

Χέρια που ξεχορταριάζουν τον δρόμο για την αιώνια λαχτάρα. Χείλη και μάτια που δεν χορταίνουν να βυθίζονται μια στην αλήθεια και μια στο όνειρο. Εκεί στον ιστό. Μέσα στη δίνη των φιλιών και των όρκων.

Η υφή μας, με καθησυχάζει. Μετάξι ατόφιο αγγίζω από κουκούλι δικό μας. Μοναδικό και πολύτιμο. Αναπνέουμε την αέρινη αίσθηση του "αδιάρρηκτα μαζί" σ’ ένα καταπράσινο ξέφωτο αφημένοι στην απόλαυση μιας απροσδιόριστης όμορφης θέας. Ως δυο άνθρωποι σ’ έναν που τους δόθηκε το χρίσμα του έρωτα το ανεκτίμητο. Ως δυο πουλάκια πάνω σε δέντρα πυκνόφυλλα σε δάσος προστατευμένο και άγριο. 

Εσύ και εγώ.  Και οι αόρατες κλωστές που για πάντα μας ενώσανε...

Print PDF